Ο Edmund Burke (1729-1797, Βρετανός πολιτικός & φιλόσοφος) έχει πει:
"Αυτοί που δεν ξέρουν ιστορία είναι καταδικασμένοι να την επαναλάβουν.".
Η επέτειος της ιστορικής άρνησης της Ελλάδας στην υποδούλωση του Γερμανοϊταλικού τόξου, τα ξημερώματα της 28ης Οκτωβρίου 1940, και η ηρωϊκή αντίσταση του Ελληνικού λαού που "σάλπισε" τη νίκη ενάντια στο φασισμό, δίδαξε και ακόμα διδάσκει.
Ας παρακολουθήσουμε την σύντομη "βιογραφία" αυτής της εποποιίας ...
Περίπου στις 3 τα ξημερώματα της 28 Οκτωβρίου του 1940 η τότε Ιταλική Κυβέρνηση απέστειλε στην Ελλάδα τελεσίγραφο, δια του Ιταλού Πρέσβη στην Αθήνα Εμανουέλε Γκράτσι, ο οποίος και το επέδωσε ιδιόχειρα στον Ιωάννη Μεταξά, στην οικία του δεύτερου, στην Κηφισιά, με το οποίο και απαιτούσε την ελεύθερη διέλευση του Ιταλικού στρατού από την Ελληνοαλβανική μεθόριο προκειμένου στη συνέχεια να καταλάβει κάποια στρατηγικά σημεία του Βασιλείου της Ελλάδος, (λιμένες, αεροδρόμια κλπ.), για ανάγκες ανεφοδιασμού και άλλων διευκολύνσεών του, στη μετέπειτα προώθησή του στην Αφρική.
Μετά την ανάγνωση του κειμένου ο Μεταξάς έστρεψε το βλέμμα του στον Ιταλό Πρέσβη και του απάντησε στα γαλλικά (επίσημη διπλωματική γλώσσα) την ιστορική φράση: «Alors, c'est la guerre», (προφέρεται από τα γαλλικά, αλόρ, σε λα γκερ, δηλαδή, Λοιπόν, αυτό σημαίνει πόλεμο), εκδηλώνοντας έτσι την αρνητική θέση επί των ιταμών ιταλικών αιτημάτων.O ίδιος ο Γκράτσι στα απομνημονεύματά του, που εξέδωσε το 1945, περιγράφει τη σκηνή: «Έχω εντολή κ. πρωθυπουργέ να σας κάνω μία ανακοίνωση και του έδωσα το έγγραφο. Παρακολούθησα την συγκίνηση εις τα χέρια και εις τα μάτια του. Με σταθερή φωνή και βλέποντάς με κατάματα ο Μεταξάς μου είπε: αυτό σημαίνει πόλεμο. Του απήντησα ότι αυτό θα μπορούσε να αποφευχθεί. Μου αρνήθηκε. Του πρόσθεσα ότι αν ο στρατηγός Παπάγος..., ο Μεταξάς με διέκοψε και μου αρνήθηκε εκ νέου! Έφυγα υποκλινόμενος με τον βαθύτερο σεβασμό, προ του γέροντος αυτού, που προτίμησε την θυσία αντί της υποδουλώσεως».
Ο Μεταξάς εκείνη τη στιγμή είχε εκφράσει το ελληνικό λαϊκό συναίσθημα, την άρνηση της υποταγής, και αυτή η άρνηση πέρασε στον τότε ελληνικό δημοσιογραφικό τύπο με την λέξη «ΟΧΙ». Σημειώνεται πως αυτούσια η λέξη «ΟΧΙ» παρουσιάσθηκε για πρώτη φορά ως τίτλος στο κύριο άρθρο της εφημερίδας «Ελληνικό Μέλλον» του Ν. Π. Ευστρατίου στις 30 Οκτωβρίου του 1940.
Δύο ώρες μετά την παραπάνω επίδοση, ξεκίνησε ο Ελληνοϊταλικός Πόλεμος με εισβολή των ιταλικών στρατευμάτων στην Ήπειρο, οπότε η Ελλάδα αμυνόμενη ενεπλάκη στον πόλεμο.
Εν τω μεταξύ ...
Το ΟΧΙ γίνεται δεκτό με πρωτοφανή ενθουσιασμό απ' όλο τον ελληνικό λαό, που ξυπνά στις 6 το πρωί από τους συριγμούς των σειρήνων και ξεχύνεται στους δρόμους, κρατώντας τη γαλανόλευκη. Οι στρατεύσιμοι ετοιμάζονταν για το μέτωπο «με το χαμόγελο στα χείλη» και το ραδιόφωνο μετέδιδε διαρκώς το περίφημο πρώτο ανακοινωθέν του Γενικού Στρατηγείου: «Αι ιταλικαί στρατιωτικαί δυνάμεις προσβάλουν από της 5:30 πρωινής σήμερον τα ημέτερα τμήματα προκαλύψεως της ελληνοαλβανικής μεθορίου. Αι ημέτεραι δυνάμεις αμύνονται του πατρίου εδάφους».
Έχουν γραφτεί πολλά σχετικά με την "ταυτότητα" του ΟΧΙ!
Έχουν γραφτεί πολλά σχετικά με την "ταυτότητα" του ΟΧΙ στην υποδούλωση της Ελλάδας στην Ιταλο-Γερμανική φασιστική απειλή. Ο τότε όμως πρωθυπουργός Ι. Μεταξάς ξεδιαλύνει ... το "τοπίο" με ανακοίνωσή του προς τους ιδιοκτήτες και αρχισυντάκτες του Αθηναϊκού Τύπου εις το Γενικό Στρατηγείο (ξενοδοχείο “Μεγάλη Βρεταννία”) στις 30 Οκτωβρίου 1940:
[... η παμψηφία της κοινής γνώμης του Έθνους, το οποίον ποτέ δεν θα απεδέχετο την εκουσίαν του υποδούλωσιν πληρωνομένην μάλιστα με εθνικόν ακρωτηριασμόν αφόρητον και ισοδυναμούσαν με οριστικήν ατίμωσιν και μελλοντικήν βεβαίαν εκμηδένισιν του Ελληνισμού ως εννοίας και οντότητος, εκμηδένισιν πρώτον ηθικήν και δεύτερον εν συνεχεία της ηθικής και υλικήν. Tο Έθνος ουδέποτε θα συνεχώρει εις τόν Βασιλέα και την Εθνικήν Κυβέρνησιν της 4ης Αυγούστου, τοιαύτην πολιτικήν...].
Σοφία Βέμπο
Το έπος του '40 ανέδειξε και την "Τραγουδίστρια της Νίκης", την Σοφία Βέμπο. Χαρακτηρίστηκε έτσι εξαιτίας των εθνικών τραγουδιών που ερμήνευσε κατά τη διάρκεια του Ελληνοϊταλικού πολέμου του 1940.
Μετά το τέλος της Γερμανικής "κατοχής" πολλοί "ηγέτες" και φορείς της εποχής, δήλωσαν:
- Κάρολος ντέ Γκώλ, Charles de Gault 1890-1970 (Πρόεδρος της Γαλλικής Δημοκρατίας 1958-1969, αρχηγός της Γαλλικής Αντίστασης κατά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο)
(Από ομιλία του στο Γαλλικό Κοινοβούλιο μετά τη λήξη του Β' Παγκοσμίου Πολέμου.)
- Στάλιν, Joseph Vissarionovich Tzougasvili Stalin 1879-1953 (Αρχηγός τής Σοβιετικής Ενώσεως από τό 1924 έως 1953)
- Μόσχα, Ραδιοφωνικός Σταθμός
- Μπενίτο Μουσολίνι, Benito Mousolini 1833-1945 (Πρωθυπουργός της Ιταλίας 1922-1945)
- Αδόλφος Χίτλερ, Hitler 1889-1945 (Αρχηγός του Γερμανικού κράτους 1889-1945)
- Τσώρτσιλ, Winston Churchil 1874-1965 (Πρωθυπουργός της Μεγάλης Βρετανίας κατά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο)
§ «Μέχρι τώρα λέγαμε ότι οι Έλληνες πολεμούν σαν ήρωες. Τώρα θα λέμε: Οι ήρωες πολεμούν σαν Έλληνες.» (Από λόγο πού εκφώνησε από τό BBC τις πρώτες ημέρες του Ελληνοϊταλικού πολέμου.)
«Δεν υπάρχει λαός εις τον κόσμο ο οποίος να έχει προσφέρει τόσα εις την ανθρωπότητα όσα ο ελληνικός και έχει καταπολεμηθεί τόσο πολύ απο τόσο πολλούς λαούς, οι οποίοι δεν προσέφεραν τίποτα εις αυτήν» F. Nizsche (Φ. Νίτσε)
Έρευνα: Ν. Η. Κασίμης
Πηγή: el.wikipedia.org